تاثیر کاهش حجم حفرهی بلاستوسل قبل از انجماد شیشه ای بر بیان ژنهای اختصاصی تروفواکتودرم رویان موش

انجماد رویان در مراحل مختلف تکوینی شامل زیگوت، مراحل اولیه ی تسهیم و بلاستوسیست، یکی از بخش های اصلی در اکثر برنامه های لقاح آزمایشگاهی است. به دلیل هماهنگی بهتر اندومتر و رویان و نیز نرخ لانه گزینی بالاتر بلاستوسیست، انجماد آن نسبت به سایر مراحل در ارجحیت قرار دارد. با این وجود حضور مایع درون حفره ی بلاستوسل و نیز تشکیل کریستال یخ، انجماد آن را با محدودیت روبرو ساخته است. لذا در این مطالعه، با خارج ساختن این مایع با کمک روش مکانیکی ریز سوزن و بررسی کیفیت بلاستوسیست از لحاظ سلولی و مولکولی، علاوه بر بهبود انجماد بلاستوسیست، سعی در بررسی ارتباط بین این روش و تغییر بیان ژن نمودیم. بدین منظور تعداد 421 بلاستوسیست برون تنی موش از نژاد nmri پس از انجام ivf، و کشت به مدت5/4 – 4 روز در محیط آزمایشگاه، به دست آمدند و به طور تصادفی به سه گروه تقسیم شدند. گروه اول پس از قرارگیری در محیط های انجماد، به وسیله ی کرایوتاپ درون ازت غوطه ور و سپس ذوب شدند. گروه دوم پس از انجام تکنیک سوراخ نمودن مصنوعی بلافاصله منجمد- ذوب گردیدند. سپس هر دو گروه از نظر زنده مانی، خروج از زونا و بیان ژن های eomes و cdx2 با نتایج گروه سوم (کنترل) مقایسه شدند. مقایسه نتایج سلولی نشان داد که انجماد موجب کاهش غیر معنادار نرخ زنده مانی و کاهش معنادار خروج از زونا شد. اما با ایجاد سوراخ در حفره ی بلاستوسل پیش از انجماد، میزان خروج از زونا به طور معنی دار و میزان زنده مانی نیز به طور غیر معنادار افزایش نشان داد. همچنین بیان ژن های eomes و cdx2 پس از انجام سوراخ نمودن مصنوعی، نسبت به تیمار انجماد تنها، کاهش یافت که این نتیجه به بیان ژن کنترل نزدیک تر بود. براساس یافته های این تحقیق، خروج آب توسط روش مکانیکی ریز سوزن توانست کیفیت بلاستوسیست را پس از انجماد افزایش دهد. واژگان کلیدی: بلاستوسیست موش، سوراخ نمودن مصنوعی، انجماد شیشه ای، ژن های cdx2 و eomes